non foi doado
para lavar a louza coma se nada
tendese a roupa da criatura ao sol co
sorriso desinteresado de nai
que queda sen pinzas para que un calcetín xire nas
mesmas carreiras coa
terra aínda metida nas uñas
entre os dentes e o bocas
cuspindo onomatopeas perfumadas
para que non lle falte o alento
para contar o conto da carapuchiña
que sempre leva a fouce no home mentres sentes ao tragar
saliva
mentres baixas de novo o mando
en busca de carne fresca.
pero ti, son, non,
ti non es lobeto da lua
e non sabes de caza
nin de ouos
