Gabriel Ferrater tiña corenta e cinco anos cando reuníu os seus poemas en As mulleres e os días, un título onde lle facía unha chiscadela irónica a Traballos e días de Hesiodo. Cinco anos despois, suicidouse, cando estaba a punto de cumprir os cincuenta, tal e como lles anunciara aos seus amigos. Os cincuenta anos parecíanlle o límite ético da vida para calquera individuo. Este libro, dalgún xeito, representa a crónica do seu percorrido vital e o seu testamento. O meu único tema é o paso difícil do tempo e as mulleres que pasaron por min, asegurou nunha entrevista. Esta vocación paixonal converteu As mulleres e os días nun dos libros de maior éxito da poesía contemporánea en catalán. Agora, o libro chega por primeira vez ao galego nunha tradución de Manuel Outeiriño cando se cumpren cen anos do necemento de Ferrater, o poeta que cambiou o panorama da poesía catalá do século vinte.
