Pallarés comezou a escribir Tempo Fósil a finais do ano 2011, cando a ampliación do aeroporto de Alvedro levou por diante a casa familiar, que o seu pai construíra coas súas propias mans. O libro medrou deste xeito arredor da destrución do lugar, da familia e da imposibilidade de deixar pegadas indelebles. Máis que unha indagación na nostalxia, estamos ante un libro extraordinario sobre o paso do tempo, obsesión dunha autora que contempla e sente a aniquilación como extinción colectiva.
Tras case unha década de silencio, Pilar Pallarés regresa cunha poesía desapacible e brillante, rigorosa e hipnótica. Tempo fósil marca, sen dúbida, unha inflexión de poderosa radicalidade na súa obra.
Pilar Pallarés (Culleredo, 1957) converteuse desde os seus dous primeiros libros, Entre o lusco e fusco (1979) e Sétima soidade (1983), nunha figura referencial da poesía galega contemporánea. Nesa posición consolidouse, e mesmo agradouse, ao publicarse Livro das devoracións (1996), considerado unánimemente pola crítica como un auténtico acontecemento literario. Fiel a un ritmo lento de escrita e cautelosa na exposición pública, posteriormente entregoulle aos lectores Leopardo son (2011). Pallarés foi alumna de Ricardo Carvalho Calero e tamén unha das máis admiradas estudiosas da súa obra. Adoita dicir con frecuencia que o país e o nacionalismo llo descubriu Moncho Valcarce, o cura de Sésamo. Foi a única escritora do colectivo De amor e desamor.
