Este que agora arde nas túas mans coma un incendio, co lume purificador en tantas culturas- que devora e que cura, é o novo libro de Suso Bahamonde. No oficio ao que o autor se entregara nos días e nas noites de Compostela, os últimos anos do pasado século, acada agora categoría de artesán maior, con poemas de formas estremadas.
O autor xa nos deu dous libros máis. O primeiro, Óxido nas flores da tarde, xorde na época compostelá, entre viños e conversas, e nel un Suso moi noviño e bukowskián desátase nun conxuro contra a realidade, sempre contraria do desexo, e deixa ver, xa, un pouco do fulgor que agora nos deslumbra. Tamén nos descobre a súa paixón polo cinema, que dende entón será unha constante no seu discurso. Tanto no cinema coma na música e na literatura, el sabe facer boas amizades, imprescindibles para aturar a travesía.
Despois de anos de silencio o Suso convocounos para un segundo libro, Expansión, un canto épico onde o heroe loita por termar de todo canto ama nun conflito co tempo, e sentencia Non hai nada seguro. Tamén hai política dentro de Expansión, e denuncia dos horrores da historia.
Hai moito tempo que coñezo a Suso. Eu lin o romance A estrada, de Cormac McCarthy, lectura que el mesmo me recomendou, e sei que o Suso camiña por páramos queimados, mais leva lume no interior. E iso aflora nos seus versos O poeta non acouga porque necesita a beleza. E desa necesidade xorden obras como Caída.
Téñolle aprezo á súa poesía anterior, pero opino que é aquí,en Caída, onde a voz do poeta é máis demoledora, e mostra o Suso Bahamonde máis íntimo, pois é ao mesmo corazón da escuridade onde nos leva este experto na ciencia dos abismos: tempestade urbana, coñecemento profundo do amor e da dor, paixón pola vida, inda que nos fira, arrogancia romántica, son a materia dun canto vital construído con poderosas imaxes.
Non hai febleza neste libro. Fascíname a súa escrita, que é como pedra traballada co esforzo e coa vontade. Esas cousas son doadas para un deus, ou algo así dixera o Rilke. Mais o artesán ten que tallar a pedra ata acadar a forma que precisa. Fan falta máis libros coma este que nos abraien coa verdade núa da vida consciente; fan falta máis artesáns coma Suso contra os tempos escuros que nos asedien.
Que todo arda, di o poeta pé do precipicio contemplando a derrota. Fala de si mesmo e de nós. E a nós só nos queda darlle a beizón por esta experiencia do mundo, por este fulgor que nos ilumina.
Xaime Trillo
