A VEIGA
Era un día de sol, mais as escasas nubes do ceo protexíannos por veces daquela calor. Decidimos saír de excursión ó pé do río Miño, dende o seu nacemento no Pedregal de Irimia ata a desembocadura no inmenso Atlántico.
Unhas horas despois de comezar a camiñar fixemos unha pausa á sombra dunha árbore, repoñendo forzas cunha empanada de millo e queixo afumado.
Foi naquel momento cando reparamos no lugar no que estabamos. Ó lonxe, a serra de Meira; máis preto, un terreo baixo, amplo e fértil ó carón do río: a veiga. Eu non sei que pasou, pero de repente sentimos que aquel era o noso lugar.
Con moito respecto cara o entorno, decidimos cultivar alí a nosa nova hortiña. Preparamos o terreo, regamos usando só a agua necesaria para que o río non secase; sementamos coidando aquelas primeiras follas para que non as comesen os ratos, caracois e lesmas; e logo agardamos.
Un día todo floreceu, madurou e patacas, grelos, tomates e cenouras estaban listos para seren apañados. A colleita non era moi grande, pero suficiente para a nosa familia.
Se algún día vides por aquí, e tedes as mans grandes, viranos ben a vosa axuda. Pero se tedes as mans pequerrechiñas non vos preocupedes, adaptaremos a partida, quero dicir, a colleita, para que poidades comprendela e disfrutala como os grandes.
Benvidos á Veiga de Brazolinda, nalgún lugar deste país ó pé do Pai Miño.
