O símbolo é un tótem e os seus remendos,
un saco de coiro e vísceras
como única manifestación tanxible.
Máis aló (diso) do home, inmundicia;
horas mortas que se arrastran con parsimonia
sobre pontes que nunca cruzarás.
Atravesándoas saberías da culpa que atenaza,
do ruxir das cicatrices, do silencio e a súa parálise.
Coñecerías a arrogancia do lume labrando
castigos en incres de condescendencia;
o fedor dos recordos.
E saberías tamén que, roto o hime,
non serías xa de ningunha parte.
Se acaso nación de ti mesmo.
Incontestable anarquía.
