A ollada de EIP'HNH intérnase no corazón real de Europa. Aquí o continente non é ese territorio repeiteado, descrito como apoteose de todas as virtudes e exemplo do que pode a humanidade conducida pola burguesía. Aquí Europa, pola contra, é toda esta violencia, a dimensión militar da súa existencia, unha orxía da idea e a práctica de fronteira, a economía política da expulsión. O seu rostro aparece desvelado, a guerra é o seu horizonte ético. Celso Emilio Ferreiro no frontispicio, poemas alimentados de rabia e remorso, neles hai nomes e apelidos e a cualidade básica, política, da compaixón.
***
A ollada de EIP'HNH sabe que o mundo é ancho e terríbel. Sabe que o mundo non remata en si mesmo: a poesía como antídoto contra o solipsismo. A historia condénsase e o poema combate con honor contra a actualidade. Saberás que cada tempo / debe erguerse contra si mesmo, escribe Irene Pin en Exharhia.
***
A ollada de EIP'HNH atoutiña. Dubida, intenta. Non impón. Indetermínase. Contrario á lóxica do lucro, á procura dunha solidariedade alén do humanitarismo, arrasado pola enerxía cegadora da vida material -rostros, un campo de refuxiados, o terrorismo neoliberal, o propio corpo solitario-, en fuga respecto da hipocrisía organizada, dá no beco sen saída en que se atopa o movemento real que abroga o estado de cousas existente. Pero a vella toupeira sempre segue a fozar e iso nutre, tamén, o poema.
***
Ningún corazón indemne, ningún contarse contos. A poeta traza tamén unha crónica da derrota das nacións. Grecia funciona como disparador. É concentración de ruínas do liberalismo realmente existente e núcleo da Europa culpábel, alfombra pola que o imperialismo se desprega e o intre en que todo estoupa. Sobre ese campo de batalla, os poemas testemuñan, fan constar. Arremeten. Inscriben unha experiencia e póñena en cuestión. Sen medo ao prosaísmo, sen medo a que ninguén nin nada entre e saia deles. Os poemas respiran, son carne da carne.
***
Hai na A ollada de EIP'HNH unha conciencia en crise e ese é talvez o fundamento da poesía. Nada resulta seguro, ás verdades pola incerteza. Porén, existe a presenza do outro e a súa imprecación moral. Existen as condicións obxectivas da acumulación e a pel ferida. Existen o país natal e a desaparición da chuvia e a terra de ninguén. Os centros sociais autoxestionados e o frío histórico. Tres flores sen nome coñecido ao bordo do cantil. A destrución do horizonte e un azul tan intenso que manca. Existe o mar, inconcibíbel, e ao norte, os anacos rotos dun espello. A poesía, ao cabo, tamén é un reconto de danos. É a linguaxe cando se atreve a responder á pregunta de Virxilio e afirmar, así, que o sol engana.
Daniel Salgado
