«Hai un dobre sentido en todo / o que me roza os labios». É así como fica aberta a porta de dobre folla que permite a entrada a Linguaxes dixitais, o primeiro poemario de Clara Vidal (A Coruña, 1992). Un conxunto de textos que se bifurca en dous corpos de poemas do mesmo xeito con que o trazo da lingua bífida se divide, igual que se vertebra este percorrido. Desde o equívoco á polisemia, a linguaxe das xemas convértese en algo táctil mais tamén comestible e que ten que ver co agro e co leito, unha serie de tese e antítese que bambea o poemario dun lado ao outro no elástico equilibrio da lingua: ser da terra e firme ou do aire e evanescente. Empregando unha linguaxe corporal precisa que equipara o pracer de nomear a crear a terra no primeiro día do mundo, a autora funda o corpo, os corpos, sinala o punto exacto do agro no que xermolar; a súa fala entra en contacto cos labores da terra e o devalo das lúas para falar do lugar pero tamén do eu, do nós e do desexo. A lingua feita para dominar a terra e esta que crea unha esixencia de lixar as mans para traducila a palabras. A linguaxe musical, por outra banda, constrúese no aire e para non ficar. A emoción pairando a poucos centímetros dos corpos tombados, como unha estratosfera na que se vai formando, a base de construcións efémeras, unha paisaxe de palabras rutilantes e necesarias xa que, como di a autora, «non ten sentido falar se non me entendes».
Este de Clara Vidal é un poemario de textos perpendiculares a si mesmos, que medran desde a raíz que o eu cravou no chan desde os primeiros versos e que vai facendo colleita de símbolos a través da posesión da linguaxe. Porque nomear cada obxecto é metelo na boca e posuílo dun xeito total e primixenio, coma se estes versos estivesen escritos coa lingua física, o órgano, a musculatura toda da boca, en exercicios de ximnasia e forza poética de nivel superior.
Emma Pedreira
