Polas características dese rastro, desas pegadas, pódese saber como e quen era a persoa ou animal que as deixou, cal a razón de ser do seu paso polo tempo e pola historia e cal o tempo e o devir histórico no que ese rastro foi deixado. Se é que deixou algún.
Convencidos de que o teatro, ademais desa forma de expresión á que ningunha cultura que se queira viva pode ou debe substraerse, é tamén un valioso instrumento dende o que reflexionar sobre o presente, Roberto Vidal Bolaño segue o rastro, a pegada, que o noso paso pola historia está a deixar nalgúns dos que, para ben ou para mal, contribuímos a conformar o presente. E por outro o que esa historia deixou ou pode estar deixando en nós.
O intento de suicidio dunha muller na flor da súa idade convoca, durante o tempo no que permanece ingresada na UVI á espera dun desenlace incerto, os tres homes cos que compartiu os seus sentimentos, os seus soños e as súas ilusións. Ela é unha muller de volta xa de todos os camiños. E eles: Un escritor de novelas ás que como lector nunca lle metería o dente. O especialista en estructura económica que vende máis electrodomésticos ao semestre. E un preso independentista membro do Exército Guerrilleiro do Pobo Galego Ceibe.
Ao longo desa tensa espera, de par que reflexionan arredor das grandezas e das miserias da súa vida en común, e do tempo no que esa vida en común se deu, relembran o que foi a súa exitencia e as razóns que levaron a cada quen a ser o que hoxe é, e a estar onde hoxe está.
Unha mirada sobre nós mesmos, feita dende o envés. Dende o outro lado das cousas. Ese que de común se nos secuestra ou non sempre se nos deixa ver.