FELPETO CARBALLEIRA, XOSÉ MANUEL
Un corpo cae ao baleiro, leva un camisón branco cunhas flores azuis e malvas case inapreciábeis, penduran del fitas que fan debuxos deformes asemellando farrapos movidos polo vento coma monstros. Con certa maridanza saúdan o etéreo e inerte espazo na súa vertixinosa caída, coma un monicreque que quixese buligar cos sons dunha grande orquestra. Escoito lamentos, calmos lamentos que se distancian de min mergullados nunha brétema choromiqueira; ruído que non identifico, murmurios afundidos nun resón molesto.