" Teimas dun ninguén " leva anos xestandose a lume lento , poema a poema e por iso cada un deles naceu nun momento vital e anímico distinto . Agrupei as miñas particulares teimas en 4 apartados distintos , apartados que non seguen polo tanto unha orde cronolóxica senón temática . Quixen facer un poemario honesto e o máis variado que souben , onde primase a honestidade e a mensaxe por riba dos aloumiños ó oído e da artificialidade . Todos/as nós somos seres totalmente diversos e poliédricos , e este poemario non podía ser menos . Nel proxecto , nas miñas particulares teimas , o eu máis político , o eu máis íntimo e persoal ....
O que máis me sorprendeu do libro foi o novedoso tratamento do xénero gramatical dos substantivos. O escritor, no canto de utlizar o masculino xeral (como por desgraza é habitual) ou o femenino inclusivo, ou outras opcións como empregar "-es", semella alternar de xeito aleatorio o masculino e o feminino, demostrando, ó meu ver, a pouca importancia que isto adoita ter nos plurais. Nunca vira esta solución, e como filóloga, sorprendeume.
Alén diso tamén me parece louvable o tratamento da paternidade por parte do autor, temática non demasiado habitual en libros escritos por homes.
Un pequeno tesouro este poemario.
O que máis me sorprendeu do libro foi o novedoso tratamento do xénero gramatical dos substantivos. O escritor, no canto de utlizar o masculino xeral (como por desgraza é habitual) ou o femenino inclusivo, ou outras opcións como empregar "-es", semella alternar de xeito aleatorio o masculino e o feminino, demostrando, ó meu ver, a pouca importancia que isto adoita ter nos plurais. Nunca vira esta solución, e como filóloga, sorprendeume.
Alén diso tamén me parece louvable o tratamento da paternidade por parte do autor, temática non demasiado habitual en libros escritos por homes.
Un pequeno tesouro este poemario.
