As xeracións do século XX somos fillas da Ilustración do XVIII e do Romanticismo do XIX. Movémonos entre a razón e o sentimento, entre unha tese e unha antítese hegelianas á que dificilmente lle atopamos unha síntese. Ou tratamos de xustificar todo racionalmente ou nos deixamos levar pola paixón do recordo. Vivimos entre o optimismo de formar parte dunha sociedade tecnoloxicamente avanzada, e o pesimismo dos valores anhelados de cando eramos nenos. Queremos desfrutar das oportunidades que nos brinda a moderna cidade, pero botamos de menos a vella aldea que coñecemos na infancia. E ten que vir unha pandemia para que a vida nesta sexa envexada por aqueles que nunca viviron nela ou a abandonaron.
