Comtemplar como todo se esfarela, como o mundo se esborralla depredado pola praga humana, ser espectador dunha tarde e preguiceira apocalipse dende a comunidaden dun fogarn ben mantido no primeiro mundo. Facelo até quen algo racha nos adentros, unha demencia transitoria que impele a cavar trincheiras baixo as alfombras, que deixa a un espido fronte a unha incerteza radical, liminaridade sen norte. En a teima de transitar esa desolación coa única axuda da palabra. Velaí on incerto territorio que tripa Xosé de Cea no seu último poemario: Dende a miña barrica de sofás e canapñes, gañador deo V Premio de Poesía Eduardo Pondal.
