A voz afogada dos homes que ferraron a néboa atravesa o cristal desprendido do sol . Como flor errante que opta polo escuro no manancial abismado da lama ínzase nos bordos da luz , en forza equinoccial que amosa un crime vestido de día calquera .
Este sitio web utiliza cookies, tanto propias como de terceiros, para mellorar a súa experiencia de navegación. Si continúa navegando, consideramos que acepta o seu uso.Máis información