Na páxina de sombra dunha corna de cabra, a vida da serra escribíndose coas pisadas de promesa do tempo. O lobo da Xente. O folión e as foliadas do entrudio, as lardeiras e os lardeiros. Versos que facían chorar ás pedras. Unha copla que tiveron. O responso do lobo. En conversación sempre se serq un cariño. Estamos esperando a lúa. Aquela xentiña era digna de querer. A cotoloxía desfaise cantando. A res rompía aínda que che dése a neve pola cintura. As aldeas quedamos na rexión do esquecemento.